Ιστορίες του ποδαριού (αριστερού και δεξιού)

Και αφού όλοι είδαμε ότι μπορώ να βάζω και φωτογραφίες, συνεχίζω με τα εξής:

Στην φωτό Α μαθαίνω ότι στην Ισλανδία το χώμα δεν είναι τόσο σταθερό όσο φαίνεται και ότι όταν βάζουν οριοθετημένα ξύλινα μονοπάτια σε γεωθερμικά πάρκα δεν περπατάμε έξω από αυτά:

Αποτέλεσμα από φωτό Α = το αριστερό μου πόδι μπήκε σε βραστή λάσπη, ψιλοζεματίστηκα και μύριζα σαν σάπιο αυγό από το θειάφι...καταπληκτικό (άσε που περίμενα καμιά ώρα να ξεραθεί η λάσπη για να τινάξω το παπούτσι).

Και τώρα στη φωτό Β μαθαίνω ότι αν κάποια τσοπανόσκυλα δεν σηκωθούν να με κυνηγήσουν όταν είμαι στα κράκουρα με τη μηχανή, δεν σημαίνει ότι θα κάνουν το ίδιο και το επόμενο τσούρμο:

Αποτέλεσμα από φωτό Β = ένας κυνόδοντας διαπέρασε τη σκληρή βαμβακερή φόρμα που φαίνεται στη φωτό, τρεις αστόχησαν (ευτυχώς) και ο τσομπάνος με σιχτίρισε επειδή τον έκανα να βγει από την καλύβα να δει ποιον τρώνε τα σκυλιά.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: 1) Οι δυο φωτό απέχουν χρονικά 9 χρόνια και τοπικά 5.000χλμ αλλά ο γράφων δεν φαίνεται να έβαλε και πολύ νιονιό...
2) Για τους παρατηρητικούς - δεν θυμάμαι αν στις φωτό φοράω το ίδιο ζευγάρι παπούτσια ή αν είναι μόνο το ίδιο μοντέλο Salomon...

Να και οι φωτό...

Και εκεί που όλοι είχαν σιγουρευτεί ότι ποτέ δεν θα μάθαινα να βάζω και φωτογραφίες στο blog...ιδού η απάντηση:

Η φωτογραφία είναι από (αγωνιστικό) χωριό του νομού...όποιος βρει ποιο είναι κερδίζει τέσσερα κουκουνάρια (με τα σπυριά τους) για να έχει να τρώει το χειμώνα.

Και περνάμε στο δεύτερο θέμα της ημέρας...αφιερωμένο στη αγαπητή επαγγελματική κλάση των προγραμματιστών:

χωρίς σχόλια....όσοι ήταν να το καταλάβουν, το κατάλαβαν ( από ντουβάρι της πόλης - αυτό δεν έχει βραβείο αν το βρει κανείς επειδή είναι εύκολο και δεν θέλω να ξοδεύομαι :ο))

Με λαχτάρησες Μπένι

Με αφορμή ένα άρθρο του κολλητού μου αφτάρα, (και αφού μου την είπε γιατί άργησα να την γράψω) παραθέτω την παρακάτω αληθινή ιστορία που συνέβη:

ΤΟΠΟΣ. Συνοικιακό κομμωτήριο
ΧΡΟΝΟΣ. Μετεκλογική περίοδος (ούτε βδομάδα από τις εκλογές)
ΠΡΟΣΩΠΑ. Η Κομμώτρια (εφεξής Κ), καμιά πενηντάρα, η σκυλο-πατσαβούρα της (ονόματι Πάτσυ...) και εγώ (εφεξής Ε) με μαλλί ακούρευτο κανά εξάμηνο

Ε:Καλησπέρα, θα ήθελα να κουρευτώ.
Κ:Κάθησε...κοντά να τα πάρω?
Ε:Ναι, αλλά όχι και πάρα πολύ γιατί έρχεται χειμώνας.
Κ:(μούγκα)
...
...
Π:Γαβ, γαβ
Κ:Σκάσε Πάτσυ!!
Κ:(πάλι μούγκα)
...
...
Ε: Κάτι περίεργο έχει αυτή (από μέσα μου)
...
(μπαίνει μια φίλη της Κ)
Φ:τι γίνεται, πως είσαι?
Κ:(δυνατά) Το πιστεύεις ότι τώρα, ΤΩΡΑ είναι που είμαι περισσότερο τσατισμένη μαζί του απ'ότι στην αρχή??
Ε: όχι ρε γαμώτο, κρατάει και ψαλίδι και το κεφάλι μου στα χέρια της (πάλι από μέσα μου)
Κ: Μα είναι δυνατόν να θέτει θέμα αρχηγίας ενώ δεν είχε ολοκληρωθείακόμη η καταμέτρηση των ψήφων??ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ!!!
Ε: α ρε κουφάλα Βενιζέλο, εσύ θα φταις που θα βγω με μαλλί ότι να'ναι
...
...
Κ προς Φ:Εσένα η μητέρα σου πώς είναι?
Φ:Τώρα είναι κάπως καλύτερα...αλλά την πείραξε πολύ...
(σκεφτείτε ότι μιλάμε για βάβω καμιά 75αριά τουλάχιστον...)

Αθάνατες ελληνικές εκλογές....

Άντε στο επόμενο θα μάθω να κολλάω και φωτογραφιούλες :ο)

Rafting

Το προηγούμενο Σάββατο πήγαμε στον Άραχθο με παρέα για rafting (εγώ για τρίτη φορά). Φοράγαμε τις στολές μας, τα κράνη μας κλπ και όλα ήταν μια χαρά εκτός του ότι δεν είχε πολύ νερό και καναδυό φορές αναγκαστήκαμε να σπρώξουμε τη βάρκα...Σε κάποια στιγμή αποβιβαστήκαμε για να επισκεφτούμε ένα καταρράκτη που είχε εκεί κοντά και πήγα να βγάλω το κράνος γιατί μου ζούλαγε τα αυτιά (τα 'χω και περήφανα - ναι, και εσύ μ' αυτό θα έχεις σίγουρα πρόβλημα :ο) και η οδηγός μου είπε να το κρατήσω φορεμένο.
Έτσι μου ήρθαν οι δυο παρακάτω σκέψεις:
1. Πώς είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι θα σκοτωθώ στο ίσιωμα ενώ έχω κατέβει το ποτάμι ως εκεί?
2. Ποιος είναι ο λόγος που κάποιοι άνθρωποι παίρνουν τα βουνά και τα λαγκάδια με μια βάρκα και κράνη? Και όχι μόνο βάρκα αλλά και σκι, σκοινιά, μπαστούνια, παραπέντε, μοτοκρός, κουβαδάκια, πίτες της βάβως και δεν συμμαζεύεται... Το κοινό στοιχείο είναι ότι όλα αυτά τα αθλήματα εμπεριέχουν κάποιο βαθμό κινδύνου της σωματικής ακεραιότητας. Και γιατί να θέλει να κινδυνέψει κάποιος? Μια πειστική απάντηση που βρήκα είναι ότι μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις αισθάνεται κανείς ότι κρατά τη ζωή του στα δικά του χέρια, και το ότι η επιβίωσή του (σε ακραίες βέβαια συνθήκες) εξαρτάται αποκλειστικά από τις δικές του ικανότητες, θέληση και δυνάμεις. Στην καθημερινότητα επικρατεί η μετριότητα, η λογική της ήσσονος προσπάθειας και υπάρχει ένα "κοινωνικό δίχτυ" που προστατεύει αλλά και εγκλωβίζει...
"Σιγά μην προσπαθήσω κι άλλο στο σχολείο...έτσι κι αλλιώς ο καθηγητής θα βαρεθεί να με δει και το Σεπτέμβρη και θα με περάσει από τώρα..."
"Έλα μωρέ, ένα πενταράκι να πάρω να φύγει κι αυτό το μάθημα για το πτυχίο..."
"Ε, και να μην περάσω στην Ελλάδα θα πάω στην Αγγλία να σπουδάσω..."
"Καλά είμαι με καμιά 600 ευρώ το μήνα, πληρώνω τη δόση από το αυτοκίνητο, μπορώ να πιω και τον καφέ μου..."
Μια φυσιολογική ζωή είναι δυνατή χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, με βοήθεια από γονείς, γνωστούς και διάφορα βύσματα για διορισμό στο Δημόσιο φυσικά. Έτσι σε αρκετές περιπτώσεις αυτού του είδους τα αθλήματα αποδεικνύουν σε κάποιον ότι είναι καλύτερος από ότι πιστεύει ο ίδιος.

DIY

Τις προάλλες ήμουν με μια φίλη σε παραλιακή κωμόπολη όπου γινόταν παράλληλα και έκθεση βιβλίου. Εγώ δεν έχω σχέση ενώ αυτή είναι με κάποιον αρκετό καιρό... Πως γίνεται και το μάτι και των δυο πήγε σε βιβλίο με τίτλο "Σεξ? Κάντο Μόνος Σου!!!" δεν μπορώ να το εξηγήσω...

Garbage In - Garbage Out

Καλά ρε αυτάρα, με αυτό το password που μου έβαλες αισθάνομαι σαν πειραματόζωο της ομοιοπαθητικής...

Αφορμή για τη σημερινή δημοσίευση είναι μια ελαφρά χυλόπιτα που έφαγα τις προάλλες από μια αξιόλογη ύπαρξη. Έκατσα και σκέφτηκα τι ήταν αυτό που αρχικά με τράβηξε κοντά της. Συνειδητοποίησα πως ο κυριότερος λόγος ήταν ότι όταν έτυχε να χορεύουμε μαζί το λαοφιλές άσμα "το λουλουδάκι του μπαξέ" γύρισε και μου είπε "εσύ δεν είσαι λουλουδάκι, είσαι γαιδουράγκαθο...". (πετυχημένο, δε λέω)
Το όλο γεγονός το θεωρώ πλέον μια ισχυρότατη ένδειξη ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί σε εκπληκτικό βαθμό όπως κάθε software/πρόγραμμα/κώδικας που σέβεται τον εαυτό του: δηλ βασισμένο στην αρχή "garbage in, garbage out". Μου είπε αυτή μια σαχλαμάρα που δεν περίμενα με τίποτε και το δικό μου το νιονιό πήγε και κόλλησε...καλά να πάθω

είναι να μη συγκινηθώ!!

καλά, θα κλάψω από τη χαρά μου...ο κολλητός μου μού έφτιαξε ένα blog για να γράφω ότι αρλούμπα μου κατέβει στο κεφάλι, και το κυριότερο, να μένουν γραμμένες οι αρλούμπες!! Άντε, να δούμε πως θα πάει...