Καλά ρε αυτάρα, με αυτό το password που μου έβαλες αισθάνομαι σαν πειραματόζωο της ομοιοπαθητικής...
Αφορμή για τη σημερινή δημοσίευση είναι μια ελαφρά χυλόπιτα που έφαγα τις προάλλες από μια αξιόλογη ύπαρξη. Έκατσα και σκέφτηκα τι ήταν αυτό που αρχικά με τράβηξε κοντά της. Συνειδητοποίησα πως ο κυριότερος λόγος ήταν ότι όταν έτυχε να χορεύουμε μαζί το λαοφιλές άσμα "το λουλουδάκι του μπαξέ" γύρισε και μου είπε "εσύ δεν είσαι λουλουδάκι, είσαι γαιδουράγκαθο...". (πετυχημένο, δε λέω)
Το όλο γεγονός το θεωρώ πλέον μια ισχυρότατη ένδειξη ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί σε εκπληκτικό βαθμό όπως κάθε software/πρόγραμμα/κώδικας που σέβεται τον εαυτό του: δηλ βασισμένο στην αρχή "garbage in, garbage out". Μου είπε αυτή μια σαχλαμάρα που δεν περίμενα με τίποτε και το δικό μου το νιονιό πήγε και κόλλησε...καλά να πάθω
